Praznik koji se slavi 14. januara po Gregorijanskom kalendaru je u stvari 1. januar po Julijanskom kalendaru. Iako nije zvanična Nova godina, svake godine se slavi u balkanskim zemljama. Osim Srbije, u Crnoj Gori, BiH, Republici Srpskoj, Makedoniji i pravoslavnim delovima Hrvatske. Ovu Novu godinu slave i u Rusiji, Belorusiji, Ukrajini, Jermeniji, Moldaviji i Gruziji.
Srpska Nova godina je starokalendarska, jer je nastala po računanju vremena koje je ustanovio još Gaj Julije Cezar.
Srbi su među retkim narodima u svetu koji su stvorili sopstvenu novogodišnju proslavu pa je zato i nazivaju Srpskom novom godinom, jer je kroz vreme postala simbol narodnog prkosa.
Njen smisao je drugačiji, jer je od verskog postala nacionalni praznik u međuratnoj Jugoslaviji, u inat tadašnjim vlastima koje su želele da Srbi prihvate jugoslovenstvo u zamenu za sopstveni identitet.
Još se više i snažnije slavila u komunističkoj SFRJ, iako su slavljenici u slučaju da ih prijave ideološki ispravne komšije išle na saslušanje u policiju.
To je davalo čar slobodarstva i nepomirljivosti s diktaturom pa se zbog proslavljanja Srpske Nove godine rizikovalo iz ljubavi i prkosa.
Kada je ovaj praznik kasnih devedesetih postao dozvoljen, oduševljenje je bilo veće, ali se slavilo skromnije.
